ITALIE : Pino, Patricia en Claudia uit Waterschei

Pino en Patricia Guarraci , jullie zijn zogezegd een tweede generatie Italiaan?

“Mijn vader (Giovanni Guarraci, 6-2-1927, geboren op Sicilië) is in 1951 naar België gekomen om in de Mijn te gaan werken. In een dolle bui besloot hij na een jaar of vijf, samen met vrienden naar de voetbalwedstrijd Zwitserland-Italië te gaan kijken. Ze hebben daar de bloemetjes goed buiten gezet, zo goed dat hij geen geld meer had voor de terugreis naar België. Hij is toen maar als keukenhulp in een plaatselijk restaurant gaan werken. Mijn moeder (Maria De Simone, 13-05-1934, geboren in Avelino Napels) die met haar familie op Corsica woonde kwam in die periode als stagiaire werken in hetzelfde restaurant. Het heeft een jaar geduurd voordat zij ‘iets’ met elkaar kregen. De oom van mijn moeder die ook in Zwitserland woonde en “toezicht” moest houden op mijn moeder, waarschuwde haar familie toen hij lucht kreeg van de romance. De hele Corsicaanse familie reisde onmiddellijk naar Zwitserland af. Zij keurden hem goed en niet veel later zijn ze in Zwitserland getrouwd. In 1957, drie maanden, na de trouw, keerden zij terug naar België en gingen eerst in As wonen. Hij ging opnieuw in de Mijn werken. Hoewel hij er jaren gewerkt heeft, heeft hij eigenlijk nooit Nederlands gesproken. Spijtig genoeg is hij 7 jaar geleden overleden”.

 

De vader van Patricia (Maruca Francesco Gizzeria, 02-02-1927, geboren in Calabrië ) werkte in 1958 in de mijnen van Frankrijk, maar door een oom die al in België werkte en heel enthousiast over België vertelde, is hij in 1959 ook in de mijn van Winterslag gaan werken. Daarvoor was hij al in Italië getrouwd met Mauro Grazia, (13-10-1933, geboren in Calabrië.

En wat mijn familie en alle andere Italiaanse families enorm geholpen heeft zijn de Italiaanse verenigingen die direct ontstonden en nog steeds een actief bestaan leiden. Zij zijn gegroepeerd rond de streek waar de families vandaan kwamen. Zo zijn er bijvoorbeeld verenigingen Calabreze, Sicilianen, Puglia of de Abruzzen. Wij gaan niet zo vaak meer naar onze vereniging, maar de jaarlijkse uitstap maken wij toch altijd nog mee”

 

Patricia hoe hebben jullie elkaar leren kennen?

“Toen ik 17 jaar was werkte ik in de BlueBell wrangler jeans fabriek. Ik wilde graag in het weekend met mijn vriendinnen in een danszaal vlakbij gaan dansen en van mijn vader mocht dat alleen tussen 2 en 5/6 uur als het licht was. Op een keer was die danszaal op een zondag dicht en besloten wij om met de bus naar een andere danszaal te gaan in Winterslag.

En daar zat hij aan de toog, ik wist toen nog niet dat hij Pino heette en was zijn naam ook al weer snel vergeten. Door omstandigheden konden wij een paar weken lang niet gaan dansen, maar toen wij weer eens gingen was hij er niet. Weken misschien wel maanden later zag ik hem terug tijdens een rondleiding bij BlueBell waar hij voor een sollicitatie gekomen was. Hij kreeg er een stage contract en ik liet hem toen niet meer gaan. Lange tijd wisten mijn ouders hier niets van.

Ik denk dat het in 1979 was dat een neef mij kwam vertellen dat Pino een zwaar auto-ongeluk had gekregen en met een verbrijzeld been in het ziekenhuis lag. Ik schrok enorm en mijn neef bood aan om mij naar het ziekenhuis te rijden. De dagen daarna vroeg ik mijn baas of ik eerder naar huis mocht, ik liep dan in de middag van Termien naar het ziekenhuis, bezocht Pino en liep weer terug naar Termien om op tijd terug te zijn om met collega’s terug te rijden naar huis. Al die tijd wisten mijn ouders van niets. Na een paar dagen heb ik het toch maar mijn moeder verteld. Terwijl ik aan het werk was ging mijn moeder en mijn zus naar het ziekenhuis om Pino te bezoeken. Ze vond het een fatsoenlijke jongen en vertelde dat die avond ook aan mijn vader. Wij trouwden in 1983, zelfs zonder dat hij mij ten huwelijk gevraagd had, het ging bijna vanzelf want onze ouders hadden veel voor ons geregeld”.

De start van een nieuwe culinaire carrière.

Door mee te doen aan een kookwedstrijd "Mijn keuken, mijn restaurant" op VTM, werd hun koken tot een hoger level gebracht. Ze  waren de publiekslievelingen omdat ze steeds zichzelf gebleven zijn. De liefde voor koken zit in de familie, Pino's moeder en zus Antonina zijn zelf chef kok geweest”. Ze zijn dan ook een eigen thuis restaurant begonnen 

 https://www.pinoenclaudia.be/