Peru: Miguel en Margo uit Bocholt

 

Ik ben in Lima, Peru geboren. Mijn ouders waren niet rijk, maar hadden het eigenlijk wel goed. Samen met mijn oudere zus Olga en mijn jongere broer Hugo had ik een ontspannen jeugd. Na onze studie stuurden mijn ouders ons alle drie (apart van elkaar) op reis naar Europa. Mijn zus ging in 1987/88 Logopedie studeren aan de Université catholique de Louvain la Neuve of UCLouvain. Na mijn rechtenstudie aan de Pontifical Catholic University of Peru in Lima deden mijn ouders mij in 1989 een vakantiereis naar Europa cadeau. Geen wonder dat ik eerst naar België vertrok waar mijn zus al woonde. 

Mijn moeder had in 1988 de vriendin van mijn zus uitgenodigd in Lima. Zij heette Margo en studeerde Spaans en zocht contact met ons om beter Spaans te leren spreken. Ik leerde haar daar dus ook kennen, gewoon vriendschappelijk, niets meer. Pas tijdens mijn reis door Europa in 1989 en mijn verblijf bij mijn zus, leerde ik Margo beter kennen en werden we verliefd op elkaar. Ik wilde haar mee terugnemen naar Lima, maar zij vond het beter voor ons om in België te blijven. Uiteindelijk trouwden wij in 1990 met elkaar.

 

We hadden het geluk dat we allebei Spaans spraken en omdat ik daarnaast nog Italiaans, Arabisch, Engels en Frans sprak, kreeg ik, na een verplichte wettelijke wachttijd van zes maanden, al snel een baan achter de receptie van Hotel Royal Embassy in Brussel. Wij woonden toen ook in Brussel, maar hoewel ik de drukte van de miljoenenstad Lima gewend was, vonden wij het toch beter om in 1994/1995 te verhuizen naar het rustiger en gezondere Limburg. Bovendien woonden mijn schoonouders daar al. Wij vonden al snel een huis in Bocholt en ik een baan als operator bij Philips in Eindhoven. Ik ben dan ook direct ‘s avonds in Hasselt Nederlands gaan volgen aan het Provinciaal Instituut voor Moderne Talen.

 

Spijtig genoeg kreeg ik in 1994 een ernstige longziekte, ik moest de rechterlong al snel missen en de linkerlong werd ook ziek. Toen mijn ziektebeeld een beetje gestabiliseerd was begonnen mijn vrouw en ik te reizen. We trokken eerst naar Thailand en vervolgens in 2010 naar Egypte. Mijn vrouw had bedacht dat een warmer klimaat goed voor mij zou zijn en dat wij daar best een B&B zouden kunnen beginnen, tot 2011 toen een massaal volksprotest uitmondde in een revolutie was dit het een einde aan het bestaan van onze B&B doordat het toerisme volledig stilviel

 

Mijn vrouw een ik houden van dansen. Mijn vrouw houdt van Ballroom dansen en de Argentijnse Tango, mijn stiefdochter en ik vooral van de Salsa.

Op zeker ogenblik hoorden wij tijdens één van onze wandelingen in Hurgadha (Egypte) live dansmuziek spontaan begonnen wij te dansen, even later vroegen de omstaanders ons om passen voor te doen. Als snel hadden wij met hulp van een Duitse dokter en de Duitse consul een kleine dansschool in het gebouw van de Consul. Die consul vond dat wij een pakkende naam moesten hebben en dat werd al snel Dansschool Miquel Salsa. Deze naam ben ik sindsdien altijd blijven gebruiken, ook nu nog op mijn sociale media”.

 

In 2015 kreeg mijn vrouw een gecompliceerde beenbreuk die in Egypte niet echt behandeld kon worden moesten wij wel besluiten om weer naar België terug te keren. Daar heeft haar herstel nog 1 ½ jaar geduurd. Zelf mocht ik niet meer werken en ik bleef dus in de Invaliditeitswet. Maar stilzitten zit niet in mij daarom heb ik mij aangemeld als vrijwilliger bij het OCMW en bij de Christelijke Mutualiteit. Ik help graag mensen, zo begeleid ik een jonge drugsverslaafde en een 90-jarige eenzame man. Ik heb ook een cursus Intercultureel Medewerker gevolgd en daarvoor stage gelopen in Lommel. Daarnaast ben ik actief bij de Wereldfeesten in Pelt waar ik mij bezig hou met de artiesten, de optredens en de keukens.

Thuis wisselen het Spaans en Nederlands eigenlijk goed af. Ik ben voorzitter van Latinos Sin Fronteras – de eerste Latino groep in Limburg die ik in 2008 heb opgericht. Als we elkaar vroeger ontmoeten hielden wij ons het liefste bezig met dansen, zingen, Spaans praten koken en cocktails maken

 

De Belgen… in het begin vond ik ze droog en gesloten, maar nu ik ze beter ken herken ik hun humor, het zijn doorzettende en hardwerkende mensen.

Mis ik Peru? Het weer en hun keuken misschien, maar ik woon hier nu al 30 jaar en Limburg is nu mijn thuishaven.